Een boek met een mooie omslag is net een mooie vrouw: wanneer de inhoud vies tegenvalt, kun je er altijd nog gewoon naar gaan zitten kijken. De afgelopen tijd heb ik een klassement bijgehouden, dat heeft geleid tot de Top 10 Beste Boekomslagen. De winnaar van dit jaar is onbetwist De mensen die achterbleven van Martijn Neggers. Ieder woord dat ik ter beschrijving gebruik, zou deze omslag tekortdoen. Er zit niks anders op dan hem zelf even te googelen.
De mensen die achterbleven is niet alleen een bloedmooie vrouw, maar bovenal een van wie je houdt om haar karakter. Sinds ik dit boek uitheb ga ik door het leven als Martijn Neggers-liefhebber, of eigenlijk, als ik eerlijk ben, misschien zelfs wel als fan. Twee weken terug mocht ik aanwezig zijn bij de presentatie van zijn nieuwe boek Spoetnik. Een prachtige avond, met als hoogtepunt een voordracht door de schrijver zelf.

In Spoetnik leeft de lezer mee met een Amsterdamse docent maatschappijleer, die voor werk en wonen naar de Spoetnikstraat in Helmond verhuist. Hoofdpersoon Joris van de Werff stuit er direct op weerzin en argwaan. De Amsterdammer krijgt het zwaar te verduren in Brabant en komt tot een heldere conclusie. ‘Helmond is lelijk, vies, de mensen stinken er en niemand spreekt er Nederlands (…) Helmond is de open wond in het ontstoken been van Nederland.’

Nu begrijp ik er weinig van dat Martijn Neggers nog niet is uitgenodigd om zijn nieuwe boek te komen presenteren tijdens een avond van Literair Café Helmond (toevallig het grootste literair café van Nederland). Boeken over grote Nederlandse steden zijn er honderden, maar hoe vaak gebeurt het nu dat ‘de ongebleekte anus van de Benelux’ tot literaire arena wordt gemaakt? Als communicatieprofessional vond ik dat ik iets moest doen. Met mijn Spoetnik-merchandise aan ben ik naar Helmond gereisd om de organisatie van Literair Café Helmond te tippen.

Toen ik op station Helmond voor ‘achterlijke kutjanus’ werd uitgemaakt en een groepje pubers me bekogelde met volle blikjes Golden Power, had ik misschien beter meteen om kunnen draaien. Ik wilde me echter niet laten kennen en rende in de richting van het centrum. De levensgrote, kartonnen Martijn Neggers hield ik stevig onder mijn arm geklemd. Onderweg naar de Traverse ontweek ik een bestelbusje dat met 110 over het voetpad reed, bukte ik voor aanstekers, stoeptegels en terrasstoelen en klom ik meerdere keren in een lantarenpaal om te ontkomen aan een schuimbekkende pitbull.
Ondanks deze succesvolle ontsnappingsmanoeuvres is het me niet gelukt het centrum van Helmond te bereiken. Toen ik even stilstond om te genieten van Kasteel Helmond sloeg een invalide vrouw me bewusteloos met een van haar krukken. Deze column schrijf ik vanuit het Elkerliek Ziekenhuis, waar ik net ontslagen ben van de intensive care.

Tot mijn grote teleurstelling staat Spoetnik inmiddels nog steeds niet op het programma bij Literair Café Helmond, maar toch heb ik goed nieuws. Op donderdag 1 februari is Martijn Neggers te bewonderen in de altijd veilige Bibliotheek Veldhoven.