Ik begrijp er helemaal niks van

Gepubliceerd op: 1 maart 2018 15:37

Zittend op mijn knieën zoek ik naar De mooiste vis van de zee. Hij houdt zich schuchter schuil in het koraalrif van kleuterboeken.

Even denk ik een glimp van hem op te vangen, maar het betreffende boek blijkt Bumba – Raad je plaatje. Op de omslag staat een breed lachende Bumba met een aantal ballonnen in zijn handen. Een kleine pinguïn staat op het gras te juichen. Het vrolijke clowntje straalt en komt langzaam los van de grond. Met ballonnen en al vliegt hij de lucht in.
Bumba kijkt naar beneden. De kleine pinguïn wordt nog kleiner. In de handen van het clowntje ontstaan steeds meer ballonnen en Bumba zweeft hoger de lucht in. Na een tijdje past het grasveld tussen zijn duim en wijsvinger. De bomen zijn enkel nog groene stippen. Terwijl er boven zijn hoofd nog meer ballonnen verschijnen, blijft Bumba stijgen. Hij ziet rivieren verdwijnen en steden vervagen. Alles onder hem wordt onscherp. Bumba ziet de wereld krimpen totdat alles om hem heen zwart wordt.

Vandaag is mijn geboortedag. Ik open mijn ogen en kijk verwonderd om me heen. Ik voel me licht, het lijkt wel alsof ik zweef. Om mijn schouders zitten een paar touwen gebonden en boven me glinstert een klein trosje felgekleurde ballonnen. Hoe komen die daar? En waar dienen ze voor? Er is niemand om me heen die het antwoord weet. Ik besluit de ballonnen te laten voor wat ze zijn en kijk naar de oneindig lijkende diepte onder me. Ik zie nauwelijks iets en alles wát ik zie is onscherp. Is dit de wereld? Ik begrijp er helemaal niks van.
Nieuwsgierig kijk ik weer naar boven en ik zie dat er enkele ballonnen bij gekomen zijn. De tros wordt steeds zwaarder, waardoor ik steeds verder naar beneden afdaal. Ik knipper met mijn ogen en de diepte onder me lijkt een bodem te hebben. Mijn beeld van de wereld wordt langzaam scherper.
Er zijn tientallen jaren verstreken en ik begrijp wat de ballonnen boven mijn hoofd doen. Het zijn mijn opgedane kennis en ervaringen, die ervoor zorgen dat ik steeds meer van het leven begrijp. Terwijl de ballonnen verder dalen, zie ik de wereld steeds helderder voor me.
Met mijn gerimpelde handen wrijf ik door mijn ogen. Er zweeft inmiddels een enorme tros ballonnen boven mijn hoofd. Het is een kwestie van tijd voor mijn voeten de wereld zullen raken en ik accepteer dat het leven me ooit zal verlaten. Ik accepteer het, na al die tijd, omdat ik nu eindelijk begrijp hoe het in elkaar zit.

Ieder mens wordt geboren als baby. Volledig afhankelijk, kwetsbaar en bovenal onwetend. In de loop der tijd echter groeit de baby. Hij ontwikkelt zich, zowel fysiek als mentaal. Kennis en ervaringen helpen ons om meer zicht te krijgen op de wereld om ons heen. Hoe ouder we worden, hoe meer we uiteindelijk van het leven begrijpen. Denken we. Maar zou het niet kunnen dat het gewoon precies andersom blijkt te zijn?

Meer biebcolumns