In de meeste gevallen bevindt de ouder in kwestie zich op maximaal een meter afstand. Uitzonderingen durven tot drie à vier te gaan. Op een gegeven moment loopt een jongentje van zo’n zeven jaar oud wat verloren rond tussen de literatuur en cultuur-romans. Als ik hem vraag of ik kan helpen, springen de tranen in zijn ogen. Hij is zijn moeder kwijt, al zeker vijf minuten. Haar terugvinden is noodzakelijk en het liefst zo snel mogelijk. ‘Mijn zusje moet zo naar pianoles. Straks komt ze nog te laat.’

Als ik eerlijk ben heb ik nooit veel verstand van piano’s gehad. Dat veranderde enigszins toen ik vorig jaar een voorstelling van cabaretier Tim Fransen bezocht. Hij deelde een uitspraak van zijn pianostemmer, die hem verzekerde dat het onmogelijk is om een piano perfect te stemmen. Als compromis stelde hij de tonen elk even vals af. Individueel zou dat een ramp zijn, elke toon los zou verschrikkelijk klinken. De kracht van de piano zit hem dan ook in het collectief, enkel samen leveren de tonen een zuivere klank op.

Het jongentje heeft een Aziatisch uiterlijk en lijkt sprekend op het kind van een vrouw die ik twee dagen eerder bij Spoorloos zag. Ze zocht haar Vietnamese moeder en vond haar met behulp van het programma in een buitenwijk van Hanoi. Spoorloos is zonder twijfel een van de mooiste tv-programma’s die Nederland rijk is. Je kunt regisseren, in scene zetten en opnieuw filmen wat je wil, maar er gaat niks boven een ontmoeting waarbij de hoofdrolspelers vergeten dat er een camera op hen gericht staat.

Als ik ook maar iets te zeggen had bij de NPO was het eerste wat ik zou doen de volgorde van programmering aanpassen. Direct na de aftiteling van Spoorloos verschijnt namelijk de aankondiging voor Het Familiediner. Als de redactie graag een zo pijnlijk mogelijke overgang wilde creëren, dan is dat uitstekend gelukt. Sommige mensen zoeken jarenlang de halve wereld af naar familieleden, andere hebben letterlijk ruzie om een scheet.

Nu mag Bert van Leeuwen van mij best rond blijven rijden in zijn limousine, maar voor de verdere invulling van het programma heb ik een andere suggestie. Als het doel is om mensen weer bij elkaar te brengen, zet ze dan niet af bij een restaurant. Zet ze af bij een concertgebouw en laat ze genieten van de beste pianisten. Laat ze luisteren naar de symfonieën en ervaren hoe mooi de tonen samen klinken. En mocht dat niet lukken, mochten ze te koppig zijn om dat te proberen, zet ze dan af bij ons in de bibliotheek. Misschien wil een jongentje van zeven ze dan vertellen hoe blij het hem maakte dat zijn zusje nog op tijd was.