Ik bekijk het boek vluchtig en zie dat er een blonde vrouw met vlindervleugels op de kaft staat. Het is een beetje een vreemde afbeelding, waardoor ik me afvraag waar het verhaal over gaat. ‘Hij is niet voor mezelf hoor’, zegt de man zachtjes, ‘hij is voor mijn moeder. De kaft ziet er misschien een beetje eigenaardig uit, maar ik weet zeker dat ze dit mooi gaat vinden.’ Ik luister geduldig naar de man, die vertelt dat zijn moeder Riek heet en 88 jaar is. Ze houdt erg van boeken en leest nog veel. Schrijfster worden was altijd haar droom, maar helaas is dat er nooit van gekomen.

Ik heb meteen een zwak voor Riek en vertel de man dat ik dezelfde droom heb als zijn moeder. Hij zegt niks terug, maar knikt goedkeurend. Wanneer hij het boek oppakt vraag ik hem of hij de volgende keer laat weten waar het verhaal over gaat. De man kijkt langzaam weg en ik zie zijn gezicht vertrekken. Ik bied van schrik meteen mijn excuses aan en verzeker hem dat ik alleen maar nieuwsgierig was. Hij kijkt me weer aan en haalt diep adem. ‘Dat geeft niet jongen, het was ook helemaal niet zo’n gekke vraag, maar mijn moeder is flink aan het dementeren. De dag nadat ze een boek uit heeft, weet ze al niet meer waar het over ging. Ze weet dan alleen nog te vertellen of ze het mooi vond.’

Af en toe lees ik recensies van boeken, waarin ik word bedolven onder de meningen, interpretaties en uitgelichte details. Er wordt met cijfers en sterren gesmeten, al dan niet voorzien van gefundeerde onderbouwingen. Kennelijk willen we alles benoemen, verklaren en meetbaar maken, maar is dat waar lezen om gaat? Een recensent geeft drieënhalve ster omdat hij de zinsbouw niet altijd even uitgebalanceerd vond. Riek vond het boek gewoon mooi. Natuurlijk begrijp ik dat Riek zich liever nog precies zou herinneren wat ze een dag eerder gelezen heeft, maar tegelijkertijd geeft het me een heel warm gevoel dat ze ondanks haar verschrikkelijke aandoening nog steeds geraakt kan worden door een verhaal.

De man aan de balie zucht. Ik zeg hem dat ik het prachtig vind dat zijn moeder nog leest en dat ik hoop dat ze er nog lang van mag blijven genieten. De man glimlacht en klemt het boek stevig tussen zijn vingers. Hij kijkt naar de vrouw met de vlindervleugels en schudt zijn hoofd. ‘Ach, weet je wat het is jongen, er zitten ook wel voordelen aan. Over twee maanden kan ik haar hetzelfde boek gewoon weer cadeau doen.’ Ik lach, om zijn grap, maar vooral om het feit dat hij de grap maakt.

De man loopt aan met het boek onder zijn arm. Terwijl hij achter de schuifdeuren verdwijnt denk ik aan Riek. Haar zoon heeft zojuist voor vijftig cent iets onbetaalbaars gekocht. Ik hoop dat ze het boek mooi vindt.